Chuck Melchin, de drijvende kracht achter dit los-vast ensemble uit de buurt van Cambridge, Massachusetts, lijkt me niet alleen een geweldige songschrijver, maar ook een beetje een raar figuur. Ik leg uit: hoewel hij met een aantal van deze muzikanten al een dik dozijn jaar samenwerkt en ze in de loop der jaren een heel aardig palmares bijeen gespeeld hebben (drie cd’s en een EP en een stuk of wat in eigen beheer uitgebrachte singles), lijkt het zo, dat Chuck er absoluut niet op uit is om de stap naar de grote bekendheid te zetten. Alhoewel…hoe verklaar je anders dat deze “Greatest Picks” uitgerekend nu uitgebracht wordt?

Dat is dus noch min, noch meer een verzameling van songs uit elk van de drie voorafgaande platen, aangevuld met vier onuitgebrachte songs en bijgevolg kunnen we twee kanten uit: ofwel is dit het afsluiten van een bepaalde periode en de start van iets nieuws, ofwel is het een soort visitekaartje om de Grote Plas over te steken en te proberen in Europa enige voet aan de grond te krijgen. Dat tijd zal het uitwijzen, maar ik kan wel, met de hand op het muzikale hart, zeggen dat dit een heerlijke verzameling Americana is: Melchin is als weinig anderen in staat om scenes uit het dagelijkse leven van de Amerikaan in teksten van zestien lijntjes en melodieën van vier minuten te vangen.

Vijf tracks uit de door critici van overal ter wereld bejubelde debuutplaat “Potlatch” van 2007, waaronder het lichtjes fantastische “Reaper”, staan hier schouder aan schouder met vier nummers uit “Better the Devil” van 2012 -hier trekt vooral “Tranquility” mijn aandacht, vanwege de banjopartij- en vier uit “Archaeology” van 2019. Ook hier één geweldige blikvanger: in “Glory” zit meer dan één vleug Wilco verwerkt, wat ik allerminst als een ondeugd beschouw. “Caterwaul” uit 2017 is wat ondervertegenwoordigd, met alleen “”Broken” op de tracklisting.

Van de vier onuitgegeven songs blijven mij vooral “Amy Jean” en afsluiter “She” bijblijven. Dat zijn twee nummers, die heel duidelijk de vraag stellen waarom Melchin en zijn kompanen niet meer bekendheid genieten. Ik mag van ganser harte hopen dat daar met deze erg fraaie compilatieplaat de nodige verandering in komt: in het Magazine Twangville werd de muziek van Chuck Melchin ooit de verklankte versie van een Hopper-schilderij genoemd en dat is een uiterst correcte omschrijving, die ik erg graag zef bedacht zou hebben. Nog altijd ten zeerste aanbevolen, dan wel “dringend te ontdekken”!

(Dani Heyvaert)